Στην αρχαιότητα, η Μήλος άκμασε λόγω του ορυκτού της πλούτου. Κατοικήθηκε από τη Νεολιθική περίοδο (7000 π.Χ.) και σύντομα γνώρισε μεγαλύτερη ακμή από τα γειτονικά της νησιά χάρη στον λίθο οψιανού, έναν μαύρο ηφαιστειακό υλικού που χρησιμοποιήθηκε στα όπλα και τα εργαλεία της Μήλου. Κατά την Εποχή του Χαλκού (2800-1100 π.Χ.), η Μήλος έγινε το κέντρο του Κυκλαδικού πολιτισμού. Μετά την κάθοδο των ελληνικών φυλών, οι Δωριείς εγκαταστάθηκαν στη Μήλο γύρω στο 1000 π.Χ. Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη Μήλο πριν από τον 5ο αιώνα π.Χ., ωστόσο, κάτοικοι είναι εκείνοι που αρνήθηκαν «γη και ύδωρ» στους Πέρσες και πολέμησαν μαζί με τους άλλους Έλληνες στις μάχες της Σαλαμίνας και των Πλαταιών. Αυτοί και η πόλη τους καταστράφηκαν το 415 π.Χ. από τους Αθηναίους, όταν προσπάθησαν να διατηρήσουν την ουδετερότητά τους στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Στους μετέπειτα αιώνες η Μήλος ακολούθησε τη μοίρα των άλλων Κυκλάδων και μέχρι το 311 π.Χ. ανήκε στη Μακεδονία και μετά στην Αίγυπτο. H ελευθερία και η ασφάλεια στη θάλασσα, χάρη στον ισχυρό στόλο των Πτολεμαίων, έδωσαν μια ευκαιρία για νέα οικονομική ανάπτυξη του νησιού, η οποία συνέβαλε και στην άνθηση των τεχνών. Το περίφημο άγαλμα της Αφροδίτης και ο εντυπωσιακός Ποσειδώνας αποτέλεσαν αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αυτής της ακμής. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους η Μήλος κοσμήθηκε με άλλα έργα, ενώ εξέθεσε και τον Χριστιανισμό, με αδιάψευστη μαρτυρία αυτή των Κατακόμβων. Στους Βυζαντινούς χρόνους το πιο σημαντικό γεγονός ήταν σίγουρα η καταστροφή της αρχαίας πόλης Κλήμα. Τέλος, κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας, της Τουρκοκρατίας και της Γερμανικής κατοχής, οι αγώνες της Μήλου για την απόκτηση της ελευθερίας τους ήταν συνεχείς και αδυσώπητοι.
