Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Ικαρία οφείλει το όνομά της στον Ίκαρο, τον γιο του Δαίδαλου, που ήταν ο αρχιτέκτονας που προσέλαβε ο Μίνωας για να χτίσει τον περίφημο Λαβύρινθο του Μινώταυρου. Επειδή ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος ήταν οι μόνοι που ήξεραν πώς να ξεφύγουν από τον Λαβύρινθο, ο Μίνωας τους απαγόρευσε να φύγουν από την Κρήτη, για να αποφύγουν τη διάδοση των σχεδίων του Λαβύρινθου. Ο Δαίδαλος δημιούργησε κέρινα φτερά για αυτόν και τον γιο του για να πετάξουν μακριά από το νησί. Ο Ίκαρος, αγνοώντας τη συμβουλή του πατέρα του, έφυγε πολύ κοντά στον ήλιο, γιατί πίστευε ότι μπορούσε να είναι τόσο δυνατός όσο οι θεοί και να πετάξει ψηλά όσο αυτοί. Η ακραία περηφάνια του τον έκανε απρόσεκτο και πλησίασε πολύ τον ήλιο, τα φτερά του έλιωσαν και έπεσε στη βαθιά θάλασσα που περιβάλλει την Ικαρία, η οποία τότε πήρε το όνομά του. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν οτι η ιστορία της Ικαρίας ξεκινάει την 7η χιλιετία π.Χ., όταν πρωτοκατοικήθηκε. Τον 6ο αιώνα π.Χ., η Ικαρία ήταν εξαρτημένη από τη Σάμο, ενώ μετά τον Περσικό Πόλεμο εντάχθηκε στη Δηλιακή Συμμαχία και άρχισε να ανθίζει, με τους Πελοποννησιακούς Πολέμους να σταματούν αυτή την περίοδο ακμής. Τον 3ο αιώνα μ.Χ., η Ικαρία περιήλθε στον έλεγχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση του Βυζαντίου το 1204, η Ικαρία περιήλθε στην Κωνσταντινούπολη, στη συνέχεια πέρασε στην κυριαρχία των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη και το 1521 που το νησί κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Η Ικαρία συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και κατάφερε να αποσχιστεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1827. Τέλος, στις 4 Νοεμβρίου 1912 εντάχθηκε πλέον στην υπόλοιπη Ελλάδα.
