Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο πρώτος βασιλιάς της Χίου ήταν ο Οινοπίωνας. Ο μύθος μάλιστα λέει οτι η Χίος οφείλει το όνομά της στην κόρη του, τη Χιώνα. Επίσης, λέγεται πως η Χίος ήταν η πατρίδα του διάσημου λυρικού ποιητή Ομήρου. Τα πρώτα ίχνη κατοίκων στην ιστορία της Χίου χρονολογούνται από τη Νεολιθική περίοδο και την Εποχή του Χαλκού. Κατά τον 7ο αιώνα π.Χ., η Χίος διέπρεψε στις τέχνες, με μερικούς από τους καλύτερους Έλληνες γλύπτες της εποχής να προέρχονταν από τη Σχολή Γλυπτικής της Χίου. Κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, η Χίος ενώθηκε με τους Πέρσες. Όμως κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο οι κάτοικοί της πολέμησαν στο πλευρό των Αθηναίων και ήταν υπό τον έλεγχο της Αθήνας μέχρι το 356 π.Χ. Έπειτα το νησί ανεξαρτητοποιήθηκε ενώ στη συνέχεια έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Βυζαντινή περίοδος είναι λίγο «θολή», μιας και δεν έχουν διασωθεί πολλές πληροφορίες. Μετά την πτώση του Βυζαντίου, η Χίος δέχτηκε συνεχείς επιθέσεις Καταλανών και Τούρκων πειρατών. Τον 14ο αιώνα, οι Γενουάτες κατέλαβαν το νησί και παρέμειναν εκεί μέχρι το 1566, όταν η Χίος ανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους. Χάρη στο εμπόριο μαστίχας, η Χίος άκμασε, με τη σχολή της Χίου να ιδρύεται τον 18ο αιώνα και να χτίζονται εκκλησίες και πλούσια αρχοντικά. Με την ελληνική επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι της Χίου ξεσηκώθηκαν από τον Λυκούργο Λογοθέτη από τη Σάμο, ο οποίος οδήγησε τον στρατό του να πολεμήσει μια τουρκική φρουρά, κάτι που εκνεύρισε τον Σουλτάνο. Στις 30 Μαρτίου 1822, 7.000 Τούρκοι στρατιώτες υπό τη διοίκηση του Καρά Αλή Πασά αποβιβάστηκαν στη Χίο και έσφαξαν 25.000 κατοίκους της. Το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1822, ο Κωνσταντίνος Κανάρης εκδικήθηκε για τη σφαγή της Χίου , σκοτώνοντας τον Τούρκο ναύαρχο Καρά Αλή Πασά. Η σφαγή της Χίου αύξησε τη συμπάθεια της υπόλοιπης Ευρώπης και την ανάπτυξη του φιλελληνισμού. Στις 11 Νοεμβρίου 1912 η Χίος απελευθερώθηκε οριστικά και ενώθηκε ξανά με το νεόκτιστο Ελληνικό Κράτος.
